Hans Jochem Bakker

Hans Jochem Bakker is een autodidact uit een oud kunstenaarsgeslacht. Geïnspireerd door kunstenaars als Salvador Dalí, Miró en Picasso heeft hij delen van hun zuidelijke temperament overgenomen in zijn thematiek, zoals een bijzondere belangstelling voor stierengevechten, vogels, paarden en vrouwen.

Hans Jochem Bakker heeft eigenlijk twee periodes als schilder meegemaakt. In zijn vroegere periode trad hij voornamelijk in het voetspoor van Salvador Dali, zich bedienend van thematiek vol van mystieke en nachtmerrie-achtige beelden. Dat leverde zeer gedetailleerde, buitengewoon knap geschilderde visioenen op.
Na een tijd had Hans Jochem Bakker genoeg van deze manier van schilderen, waarbij hij als het ware een slaaf was geworden van de literaire visioenen die hij in zijn hoofd had. De beelden die hij neerzette stonden hem compleet en tot in de kleinste details voor het oog. De schilderijen waren in feite al af voordat er ook maar een penseelstreek op het doek stond. Rond 1985 voltrok zich de ommekeer. Zijn werkwijze werd expressionistisch.

De kunstenaar had zich bevrijd van zijn zelf aangelegde dwangbuis en uit het nieuwe werk sprak van meet af aan de tomeloze vreugde over die bevrijding. Het schilderen werd van een ambtelijke plicht een hartstochtelijke passie. Niet dat we het belang van de vroegste fase in Hans Jochem Bakker’s ontwikkeling moeten onderschatten. Zonder zijn technische verworvenheden uit deze periode zou hij misschien zelfs niet de vrijheid van het grote gebaar hebben kunnen verwerven.

Het thema ligt nu niet meer tevoren vast, ontstaat bij wijze van spreken pas wanneer de kwast voor de eerste keer het nog blanke doek raakt. Zo spontaan mogelijk, eerlijk, recht uit gepassioneerde kunstenaarshart. Niet meer het afgeronde verhaal, de kant en klare filosofie. Een afgerond verhaal bestáát zelfs niet eens. Alles is in beweging, en dat is ook de belangrijkste reden om te blijven schilderen.

Het loslaten van de literaire dwang heeft nog een ander gevolg. Behalve de grotere vrijheid en daarmee de mogelijkheid om meteen te reageren, in te spelen op datgene wat onder de hand ontstaat, is er ook meer ruimte om aandacht te besteden aan de compositie, de structuur en het materiaal. Daarmee wordt de schilderhandeling compleet en wordt het schilderij een eenheid van vorm, kleur en beweging.