Guy Olivier

De kunst van het schilderen, de kunst van het genieten, de kunst van het leven. Dat alles straalt van het werk van de in Luik woonachtige Nederlandse kunstenaar Guy Olivier uit. Eetfestijnen en wulpse vrouwen in horeca gelegenheden zijn Oliviers favorieten onderwerpen. De overdadigheid wordt erin gevierd als een levensbehoefte – wat zou het leven arm zijn zonder die overdaad! De levensvreugde spat van het doek en dat de kunstenaar plezier beleefde aan zijn werk toen hij het maakte, is voor iedereen op de eerste blik duidelijk.

Weinig Nederlandse kunstenaars kunnen zo beeldend en trefzeker het Franse en Franstalige levensgevoel zoals dat bij Nederlanders en Belgen bestaat, tot uitdrukking brengen of dat verlangen ernaar bij de Franse noorderburen aanwakkeren. Méditerranée zo blauw, zo blauw. Datzelfde gevoel, die lichtvoetigheid, die wulpsheid en die levenskunst van het Zuiden brengt de in Maatricht geboren beeldend kunstenaar Olivier op het doek. Maar niet primair lieflijk, zoet of als in een vakantiebrouchure. Bij Olivier manifesteert het zich altijd met een absurdistische knipoog of met een groteske uitvergroting en bijna altijd met een culinaire verwijzing of ondertoon: blanke armen van meisjes als boudins blancs, rode pruilmondjes die stiekem alvast aan de fraises-glacessaus hebben gezeten, ogenparen die zelden dezelfde kant uit kijken – daarvoor zijn de decolletés en rues d’amour te diep, de ijscoupes te romig en verleidelijk, en is het gezelschap te divers. Voorwaar: (l’embarras du choix!) Je ogen komen te kort.

Guy Olivier werd in 1964, naar eigen zeggen, “tussen de vlaaien geboren” in Maastricht in een banketbakkersgezin. Halverwege de jaren negentig werkte Olivier als fulltime kunstenaar in Amsterdam. Sindsdien wordt zijn werk in Nederland en België verkocht.

Natuurlijk ontkom je er niet aan bij zo’n overweldigend werk (Olivier schuwt het grote formaat en heftig kleurgebruik bepaald niet) te kijken naar voorbeelden, voorgangers en eventuele inspiratiebronnen. En dan moet je bijnde groteske koppen en carnavaleske uitdossingen vooral aan de tekeningen denken van James Ensor, de caféscènes zijn verwant met die van Otto Dix (denk aan diens Erinnerung an die Spiegelale von Brussel) en zijn ronde en eivormige hoofden komen ook voor in het werk van Georg Grosz. En natuurlijkToulouse-Lautrec, als de beeldend chroniqueur van het Parijse uitgaansleven.

Maar wat hem onderscheidt van deze kunstenaars, wat eigen aan Oliviers werk is, zijn zowel zijn krachtige tube-voering – hij brengt soms rechtstreeks uit de verftube nog een aantal krachtige lijnen op de lagen verf aan die het geheel een grote dynamiek verlenen en het gebruik van verf in lagen op een manier dat het wel fondant lijkt.